φαγέσωρος

ο, ΝΑ, θηλ. φαγεσωρῑτις, -ίτιδος, Α

νεοελλ.

ιατρ. βύσμα σμήγματος και κερατινοποιημένων κυττάρων που φράζει τον εκφορητικό πόρο ενός σμηγματογόνου αδένα τού δέρματος και υπό την επίδραση τού αέρα μαυρίζει, κν. μπιμπίκι

αρχ.

αδηφάγος, λαίμαργος.

[ΕΤΥΜΟΛ. Κωμικός τ. σχηματισμένος από το θ. τού αορ. β' τού ρ. ἐσθίω «τρώγω» (βλ. λ. φαγεῖν) με β' συνθετικό τη λ. σωρός].